NO H8 November 8th

NO H8 Manicure
Because we all deserve to sparkle!

Pesten is niet grappig. Het is niet cool. En nog het belangrijkste, het is niet goed.

De meesten van ons zijn, gelukkig maar, inwoners van een land dat staat voor tolerantie en veel van onze families hebben zich in dit land gevestigd om die reden. Generaties later, is het onze verantwoordelijkheid om die boodschap van tolerantie op onze nieuwe sociale platforms, waaronder het internet, te blijven verspreiden.

Als leden van de beautyblogging gemeenschap delen wij allemaal een liefde voor schoonheid, kleur en diversiteit. Daarnaast, zijn we allemaal opmerkelijk verschillend: van onze achtergrond en godsdienst tot onze haarkleur… zelfs tot onze manier van nagels lakken. Iemand opzij willen schuiven of zelfs kleineren vanwege deze verschillen is volstrekt onaanvaardbaar en vandaag neem ik het hier tegen op.

Ik weiger om de ideeën van een ander over wat normaal is mij te laten beïnvloeden over hoe ik mij gedraag, geloof en blog.

In solidariteit met een grote groep andere bloggers die hieronder gelinkt zijn, vertegenwoordigt mijn paarse manicure mijn trotse inzet voor de No H8 beweging. Vandaag, 8 november, draag ik mijn blogpost op aan het beëindigen van pesten in welke aard dan ook en aan de bevordering van diversiteit en onvolmaaktheid onder in kleurrijke gemeenschap.

Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf hen de volgende opdracht. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen.

Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei ze de de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen. Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat is wat er gebeurt als een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven.

Op de basisschool kwam er in groep 7 een meisje bij en daar begon mijn ervaring met pesten. Laat ik het erop houden dat het waarschijnlijk voortkwam uit jaloezie, maar door haar pesterijen heb ik de eerste jaren van de middelbare school in wijde truien gelopen die mijn denkbeeldige enorme achterwerk (was niks mis mee, had wel een flinke neus maar die kont was niks op aan te merken zie ik nu achteraf). Ik kan er eigenlijk best kwaad om worden dat zij haar eigen jaloezie en onzekerheid op mij projecteerde want ik had haar niks misdaan. De reden dat ik dit er ook bij vertel is omdat ik hoop dat ieder die zelf gepest wordt zich heel goed beseft dat het niets te maken heeft met WIE je bent, het is niet jouw schuld. Aan de pestkoppen wil ik het volgende kwijt, ik hoop dat deze boodschap je de ogen opent en je doet beseffen dat je een ander enorm veel pijn doet. Als je pest vanwege problemen thuis of onzekerheden, dan is dat heel rot voor je, maar zoek hulp en doe er iets aan, maar sleur zeker niet een ander mee in jouw problemen daarmee maak je het probleem alleen maar groter. 

Bullying is not funny. It is not cool. It is not right. And more importantly, it is not okay. 

Most of us are, thankfully, residents of countries that support tolerance and many of our families have settled in these places simply for that reason. Generations later, it is our responsibility to perpetuate that message of tolerance across our new social platforms, including the internet.

As members of the nail polish blogging community, we all share a love of beauty, color, and lacquer. Other than that, we are remarkably different: from our race to our religion to our hair color...even to our polish application techniques. To marginalize anyone because of those differences is completely unacceptable and today I take a stand against that. I refuse to allow other people's view of "normal" dictate how I behave, believe, and blog. 

In solidarity with a multitude of bloggers linked below, my purple manicure represents my proud commitment to the No H8 movement. Today, November 8, I dedicate my post to ending bullying of any kind and to encouraging diversity and imperfection among our colorful community.

My Menace was Janice, she joined our class and I was her target. I often wonder if she realized how much impact her words still have. The first years at highschool I would only wear wide long sweatshirts concealing my imaginary huge ass because she always made fun of it. When I look back at those pictures it made me sad. There was nothing wrong with me (well perhaps my nose but definetely not my ass ;) I was a young girl beaten up by insecurity caused by a jealous girl. I still get angry when I think of her actions. So this is for all girls out there who are being bullied, remember that you being a target has nothing to do with who YOU are And to you bullies, I hope that maybe you will realize how much your actions and words hurt. If you have problems or issues, deal with them or find help, but don't drag an innocent person into your misery. 

"Paula - A teacher in New York was teaching her class about bullying and gave them the following exercise to perform. She had the children take a piece of paper and told them to crumple it up, stamp on it and really mess it up but do not rip it. Then she had them unfold the paper, smooth it out and look at how scarred and dirty is was. She then told them to tell it they’re sorry. Now even though they said they were sorry and tried to fix the paper, she pointed out all the scars they left behind. And that those scars will never go away no matter how hard they tried to fix it. That is what happens when a child bullies another child, they may say they’re sorry but the scars are there forever. The looks on the faces of the children in the classroom told her the message hit home."

NO H8 Manicure
Koh! Purplelicious & OPI Mad as a hatter