 |
| english text at bottom of post |
Lommel, 16 maart 2012 Dag van Nationale rouw
De afgelopen dagen waren vol verbijstering en verdriet, ik persoonlijk kende geen van de slachtoffers, maar mijn man en stiefkindjes wel. Dan komt het ineens dichtbij. Stiekem de opluchting dat het niet jouw gezin treft, maar de verscheurdheid die volgt door het zien van andermans verdriet is al niet te beschrijven. Ik kan en wil me niet voorstellen hoe het voelt om in hun nu loodzware schoenen te staan. Mijn medeleven gaat uit naar alle slachtoffers en hun geliefden. Hoe oud of jong je ook bent of waar je vandaan komt dat doet er eigenlijk niet toe, elk slachtoffer was er één teveel.
Zoals de mist vandaag langzaam zal optrekken, zo zal op een dag langzaam de mist rond het hart, zwaar van verdriet, langzaam verdunnen en weer enig licht toelaten. Maar nu nog niet.
Zoals kinderen vol overgave lachen, vol puurheid en zo zal je op een dag weer kunnen genieten van een zonnestraal, een dierbare herinnering, iets wat nu tot een ver verleden blijkt te behoren. Te vroeg.
Koud en leeg voelt het vanbinnen, rouwe wrede pijn, die zich een weg vreet van je kruin tot je vingertoppen. Verlammend, verdovend, hiertegen is geen medicijn.
Een ding is zeker, de geliefden keren nimmer meer terug maar zullen toch nog altijd bij jullie aanwezig zijn, ze hebben een prominente plaats in jullie hart en dat pakt niemand ze nooit meer af.
Het enige wat ik kan hopen, wat ik vanuit mijn diepste wezen wens, is dat iedere betrokkene dit een plek kan geven, en op een dag door te tranen heen kan glimlachen om de mooie tijden die eens waren.
Woorden bieden misschien geen troost, maar waar misschien wel de meeste troost uit te halen valt, , deze massale rouw, dit immense verdriet, ieder die nu niet meer tussen ons is, was gezegend met enorm veel liefde. Ik moet altijd denken aan de wijze woorden van een oudere dame, (zij sprak mij aan toen ik in een boekhandel vroeg om een boek over rouwverwerking bij het verlies van een kind, (ik was op zoek naar een boek over rouwverwerking omdat er in de familie een jongen van 17 was omgekomen bij een auto ongeluk) Ze kwam op me af en zei: Rouwverwerking is de weg van de lange adem. Het moeilijke stuk moet nog beginnen, als de begrafenis is geweest, het afscheid is genomen, dan wordt het verlies pas duidelijk voelbaar, de dagelijkse routine zal nooit meer hetzelfde zijn. Na enkele jaren zal het verdriet van de omgeving vervagen, terwijl de gezinnen en de kindjes die het drama overleefden nog dagelijks de littekens zullen zien en voelen, hun verdriet zal nooit en te nimmer voorbij gaan.
Lieve allemaal, ik wens jullie alle sterkte toe tijdens deze beproeving. Ook alle kinderen die zullen moeten herstellen van de fysieke maar bovenal emotionele verwondingen. Moge tijd en liefde de wonden helen, en de littekens jullie nooit weerhouden van het beste uit jezelf te halen.
Ik heb bewust geen foto van een persbureau geplaatst uit stil protest, ik hoop dat de persbureaus dit nu laten rusten zodat de families in stilte en privacy afscheid kunnen nemen op de uitvaartplechtigheden. Iedereen heeft behoefte aan nieuws maar deze mensen hebben nu behoefte aan rust, ik hoop dat de pers dit ook met respectvol laat rusten.
moge jullie lichtjes voor altijd onze harten verlichten in tijden van duisternis
Lommel, March 16 2012 Day of national grief
The last couple of days were filled with true disbelieve and grief, I personally did not know any of the people on the Bus that never made it out of the tunnel of Sierre, Switzerland.My husband and stephchildren did, suddenly a loss like that comes close. You count your blessings and a big relief is to see your own children safe, but there is also the immense loss so many families suffered. It is extremely hard to imagine what it must be like for them, I don’t want to know how it feels in to be in their shoes right now. My compassion goes out to all who lost, all who are grieving. No matter what age or where they were from, every victim was one too many.
Like the fog will slowly disappear today, one day the fog around the grief filled hearts will slowly evaporate and allow some light to come in. But not yet
Like unexpected rain in times of intense dryness, one day you will be able to smile again, enjoy the sumshine on your face enjoy a precious memory, something that seems to belong to another era now. Too soon.
Cold and emptyness fills your core, raw cruel pain, eating you from your crown to your fingertips,
numbing, paralysing, no medication in the world can take this pain away
numbing, paralysing, no medication in the world can take this pain away
One thing is sure, even though you can never hold the loved ones ever again, but they will always be a part of you, and the best one it is. A special place in your heart, and nothing can take that away from them.
I hope and pray that everyone who suffered a loss will find the strength to cope with this and one day, a smile will replace the tears when thinking of that special person in your heart.
Words are not always able to provide comfort, but maybe the most comfort comes from a special source. This national grief, the community showing how much they care, that shows how loved the ones are that are no longer with us. They are shown so much love, that is an amazing gift. I once was in a bookstore to get a book about grief (family members lost their 17 year old in a car accident) and an older lady came to me as she heard me asking for the book. She told me grief is the road of the long breath. The hard part is yet to come. When the funerals are done those families will be confronted with a totally different routine, because a big part of the routine will be gone…After many years the community’s grief will fade away, but the pain of the family remains and the scars will be there daily. Their grief will never go away.
Dear all, I wish you so much strength during these extreme times, also the children who will have to recover from both emotional and physical injuries. May time and love heal their wounds and may their scars be a reminder that they deserve to be the best they can.
I intentionnaly did not post a picture of the children, or the ceremonies out of protest to the media. I hope they have enough footage now and will leave the family’s alone during the last goodbye’s and the funerals. We all need news but these people need their privacy in their darkest days. I hope we can all respect and honor that.
